პატარა და კოტსკაბუნები
მცირე სოფელ ფუნგვილაში, ღრმა ტყეში, ცხოვრობდნენ მხიარული ჯუჯები. მათ უყვარდათ წვეულებები, ნამცხვრები და ყველაფერი, რაც ბრწყინავდა.
მეორე მხარეს, მდინარის გაღმა, სოფელ კოტსგორაში, ცხოვრობდნენ კოტსკაბუნები. ისინი ნამდვილად არ იყვნენ გიგანტები, მაგრამ ფუნგვილელებზე ცოტა უფრო დიდი იყვნენ.
და, სიმართლე რომ ვთქვათ… ცოტა უცნაურებიც იყვნენ.
კოტსკაბუნებს ძალიან უყვარდათ საჭმლის მომზადება, მაგრამ არასდროს იცოდნენ, რა უნდა გაეკეთებინათ.
ყოველდღე ახალ რაღაცას იგონებდნენ: ფიჭვის გირჩის წვნიანი, ხავსის ნამცხვარი და კერძი სახელად "დავიწყებული რა იყო".
არავინ იცოდა, რა შედიოდა მასში, და თუ ვინმე კითხავდა, მზარეული ყოველთვის პასუხობდა: "ეე… დამავიწყდა!"
ერთ დღეს, შეფ კოტსმა ბრწყინვალე იდეა მოიფიქრა.
"მოდით, ჯუჯები დავიჭიროთ!" – დაიყვირა მან. "მომისმენია, რომ შაქართან და დარიჩინთან ერთად უგემრიელესია!"
ფუნგვილაში პანიკა ატყდა.
"გვინდა შეჭამონ?!" – შეშინებულმა დაიყვირა ჯუჯა კაკომ და სოკოს უკან დაიმალა.
"ჩვენ მათზე ჭკვიანები უნდა ვიყოთ," – თქვა ჯუჯა კუკამ, რომელიც ყველაზე გონიერად ითვლებოდა.
იმ ღამით, როცა კოტსკაბუნები ფუნგვილას მიუახლოვდნენ, უცნაური რამ დაინახეს. ყველა ჯუჯა წრეში ცეკვავდა და ხმამაღლა მღეროდა:
"ჩვენ ვართ ჯუჯები, პატარა და მხიარულები,
მაგრამ თუ შეგვჭამ, მაშინვე დაგეძინება!"
შეფ კოტსი გაჩერდა.
"დაგეძინება? ეგ არ გვაწყობს! აბა, ვინ გააკეთებს "დავიწყებული რა იყო" სუპს?"
ამ დროს ჯუჯა კუკა წამოვიდა წინ, ხელში ორთქლმოდენარე ქვაბით.
"რატომ არ გასინჯავთ ამას?" – იკითხა მან ღიმილით.
კოტსკაბუნებმა ერთბაშად გასინჯეს… და ბუამ! რამდენიმე წამში ყველა მთქნარება დაიწყო.
"რა ჯანდაბაა?!" – ამოილუღლუღა შეფმა, სანამ თავი ხის ძირში ჩაექინდრებოდა და ღრმად ჩაეძინებოდა.
მეორე დილით, ისინი თავიანთ სოფელში გაიღვიძეს. ხელში ბარათი ეჭირათ:
"ძვირფასო კოტსკაბუნებო,
სცადეთ პიცა.
მოგესალმებით, ფუნგვილელები."
ამ დღიდან კოტსკაბუნები ტყეში საუკეთესო პიცას ამზადებდნენ.
ფუნგვილელი ჯუჯები ხშირად მოდიოდნენ დასაგემოვნებლად, და ასე ყველანი ბედნიერად ცხოვრობდნენ სამუდამოდ.
De Kleine en de Knotskabouters
In het knusse dorpje Paddenburg, diep in het bos, woonden een stel vrolijke kabouters.
Ze hielden van feestjes, taart en alles wat glitterde.
Aan de overkant van de rivier, in het dorp Knotsheuvel, woonden de Knotskabouters.
Ze waren niet écht reusachtig, maar wel een maatje groter dan de Paddenburgers.
En, laten we eerlijk zijn… ze waren ook een beetje vreemd.
De Knotskabouters waren dol op koken, maar hadden geen idee wát ze moesten maken.
Elke dag verzonnen ze iets nieuws: soep van dennenappels, koekjes van mos, en een gerecht genaamd "Vergeten Wat Het Was".
Niemand wist wat erin zat, en als je het vroeg, antwoordde de kok altijd: "Eh… ik ben het even kwijt."
Op een dag kreeg Chef Knots een briljant idee.
"Laten we kaboutertjes vangen!" riep hij.
"Ik heb gehoord dat ze heerlijk smaken met suiker en kaneel!"
In Paddenburg brak paniek uit.
"Ze willen ons opeten!" gilde Kabouter Koos, terwijl hij achter een paddestoel dook.
"We moeten slimmer zijn dan zij," zei Kabouter Klaas, die toevallig het brein van de groep was.
Die avond, toen de Knotskabouters Paddenburg naderden, zagen ze iets vreemds.
Alle kabouters dansten in een kring en zongen luid:
"Wij zijn kabouters, klein en fijn,
maar eet je ons op, dan val je meteen in slaap !"
Chef Knots stopte abrupt.
"Slaperig? Dat kunnen we niet hebben! Wie maakt er dan nog soep van Vergeten Wat Het Was?"
Op dat moment kwam Kabouter Klaas naar voren met een dampende pan.
"Waarom proberen jullie dit niet eens eerst?" vroeg hij met een brede glimlach.
De Knotskabouters namen een hap… en BOEM! Binnen een paar seconden begonnen ze te gapen.
"Wat is dit voor hekserij?!" mompelde Chef Knots, terwijl hij met zijn hoofd op een boomstam in slaap viel.
De volgende ochtend werden ze wakker in hun eigen dorp, met een briefje in hun handen:
"Beste Knotskabouters,
probeer pizza.
Groetjes, de Paddenburgers."
Vanaf die dag maakten de Knotskabouters de allerbeste pizza’s van het bos.
De kabouters van Paddenburg kwamen vaak proeven, en zo leefden ze allemaal nog lang en gelukkig